Carretera Austral (Południowa Autostrada) to nic innego jak 1240 kilometrów drogi wijącej się przez Patagońskie Andy wzdłuż południowego wybrzeża Pacyfiku. Ta odległa część Chile to przede wszystkim kraina surowych górskich krajobrazów, trudno dostępnych lodowców, krystalicznie czystych lagun i rwących rzek, a także rozrzuconych sporadycznie pionierskich farm. Wybudowana w 1996 roku Carretera oferuje często jedyny do nich dostęp.  Autostrada to z resztą szumna nazwa dla w większości szutrowej, czasem podmywanej przez deszcze i strumienie drogi pełnej wybojów i wystających gdzieniegdzie korzeni drzew. Większość położonych na trasie osad to niewielkie mieścinki, gdzie zbędnym luksusem jest nie tylko Internet, ale też i telefon. Po co komu prywatny telefon, jeśli jeden publiczny spełnia z nawiązką wszystkie komunikacyjne potrzeby garstki starzejących się mieszkańców?

W mniejszych miejscowościach biletów na autobus nie sposób kupić. Powszechne jest więc łapanie przejeżdżających autobusów z nadzieją, że znajdzie się jedna lub dwie wolne miejscówki. A że najczęściej się nie znajdują, pozostaje łapanie stopa wraz z grupką 20 innych autostopowiczów z przymusu. W południowej części Carretery Austral ilość połączeń autobusowych zmniejsza się do dwóch tygodniowo, a wizja utknięcia na kilka dni w mało ciekawej wiosce staje się całkiem realna.  W skrócie, część Chile, którą przecina Carretera Austral, to taki południowoamerykański koniec świata.

Autobusów brak, próbujemy wydostać się z Villa Cerro Castillo stopem, ale samochodów na CA też brak!

Po co się więc tam pchaliśmy? Bo jest dziko i pięknie. Zaledwie kilkadziesiąt kilometrów od autostrady rozciągają się największe zaraz po Antarktydzie i Grenlandii pola lodu: Campo de Hielo Norte i Campo de Hielo Sur. Surowe góry oferują niezliczone możliwości trekkingów, a roztapiające się pokłady lodu tworzą turkusowe laguny, ogromne jeziora i krystalicznie czyste rwące rzeki.

Wystarczyło wybrać się na kilka dni w góry, by wszystkiego tego posmakować.. Czterodniowy trekking Cerro Castillo wydawał się idealny. No dobra, trzeba się więc tylko przedostać do Villa Cerro Castillo. Ale nie tak szybko. Z Chaiten autobusy jeżdżą tylko do La Junta, która nie leży nawet w połowie drogi. Nie mamy jednak wyjścia, więc o wyznaczonej godzinie 10-tej czekamy na autobus. Ktoś z miejscowych przebąkuje, że może przyjedzie później, około 11-tej. Po 1,5 godzinie czekania przyjeżdża, ale tylko po to by dopytać się w informacji turystycznej o której ma odjechać. Po czym po chwili znika. Zdezorientowani  my też dopytujemy się w Informacji, o której w końcu odjedzie. Pani sympatycznie informuje nas, że może po 12-tej, jak tylko do portu przypłynie prom. Nasz kierowca krąży jeszcze dwukrotnie po mieście, ale ochoty by zabrać ze sobą zmęczoną już trochę grupkę kilkunastu turystów nie ma żadnej. O 13-tej promu nie widać nawet jeszcze na horyzoncie. W końcu o 14-tej podjeżdża do nas zielony busik z 2 osobami na pokładzie. To na nich kilkanaście osób czekało ostatnie 4 godziny. No cóż, trzeba się po prostu przyzwyczaić. Gdy późnym popołudniem docieramy w końcu do La Junta, zostają nam już tylko poranne połączenia kolejnego dnia do następnej miejscowości, Coyhaique. Coyhaique jest stolicą regionu, głównym ośrodkiem komunikacyjnym i zaskakująco prężnie funkcjonującym miastem. Można powiedzieć, że w chilijskiej Patagonii wszystkie drogi prowadzą do Coyhaique. To tu znajdziecie jedyne na całym długości Carretery Austral supermarkety, ostatnie sprawnie działające bankomaty, a nawet darmowy publiczny wifi wokół głównego placu. Jednym słowem to idealne miejsce na krótki przystanek i przygotowania do trekkingu. Kolejnego dnia wsiadamy więc do autobusu, który zabierze nas do Villa Cerro Castillo, obładowani zapasami jedzenia na najbliższe 5 dni.

Początek trekkingu...

W wiosce Villa Cerro Castillo pozostaje nam tylko przepakować szybko bagaże, zostawić niepotrzebne ciężary w hostelu i uzupełnić ostatnie zapasy warzyw i owoców. To ostanie staje się największym wyzwaniem. Jak się później okazuje, cała chilijska Patagonia cierpi na deficyt warzyw i owoców, dostarczanych tu z centralnej części Chile wyjątkowo nieregularnymi transportami. Podstawą patagońskiej diety jest spory kawałek mięcha i chleb. Tylko mnie jakoś takie menu nie przekonuje.

Po 2 godzinach w wiosce w końcu ruszamy. Zdecydowana większość osób zaczyna trekking od przeciwnej strony w oddalonej o 35 kilometrów miejscowości Las Horquetas. My jednak  stwierdzamy, że to w końcu nie ma większego znaczenia: uwzględniając prognozę pogody i brak transportu do Las Horquetas decydujemy się zacząć w Cerro Castillo. Ta decyzja będzie nas później kosztowała w sumie kilka godzin błądzenia za każdym razem, gdy będziemy się starali odnaleźć zupełnie nieoznakowany od naszej strony szlak. Mimo to kolejny raz podjęlibyśmy pewnie podobną decyzję, bo to właśnie dzięki niej mieliśmy góry niemal wyłącznie dla siebie. Czasem tylko mijaliśmy parę lub samotnego trekkera wędrujących w przeciwnym kierunku, zawsze wymieniając się informacjami dotyczącym dalszego odcinka szlaku.

Widok na Lagunę Verde

To dzięki tej decyzji też drugiego dnia mogliśmy wieczorem wykąpać się w przepięknej Lagunie Verde z widokiem na szczyt Cerro Castillo i zagnieżdżony u jego stóp lodowiec. A wszystko to z dala od wścibskich oczu i w pełnej ciszy przerywanej tylko czasami przypominającym burzowe grzmoty odgłosem roztrzaskujących się o skały kawałków lodów. To chyba ta bliskość przyrody i poczucie odludnienia uczyniły z tego trekkingu niezapomnianą przygodę.

Ranek nad laguną Verde - widok z naszego namiotu

Co nie oznacza, że trekking nie obfitował w zaskakująco spotkania. Pierwszego wieczora z przyjemnością pogadaliśmy z pierwszym od 2 miesięcy spotkanym Polakiem. Zaś trzeciego dnia w możliwie najmniej dogodnym miejscu na szlaku – na stromym podejściu pod przykrytą wiecznym śniegiem przełęcz wpadliśmy na Stana i Flo. Dzięki odrobinie szczęścia z autobusami i długiemu dniu wędrówki udało im się nas dogonić. Jednak i oni zmierzali w przeciwnym kierunku, umówiliśmy się więc, że zostawimy im w naszym hostelu wiadomość, którą odbiorą po kilku dniach, jak tylko zejdą z gór. Podobnie umówiliśmy się także ze spotkanym tej nocy na ostatnim kempingu Chilijczykiem, Felipe, który podobnie jak my zaraz po trekkingu zamierzał ruszyć na południe. Kilka dni później odnajdziemy się wszyscy w miejscowości Puerto Rio Tranquillo i kilka kolejnych dni spędzimy, podróżując razem przez Patagonię.

Powrót do cywilizacji... ;)

Z resztą jak na ironię nie znaleźliśmy chyba miejsca bardziej sprzyjającego nawiązywaniu znajomości niż odludna Carretera Austral. Począwszy od rodzinki Chilijczyków, którzy ostatniego dnia trekkingu podrzucili nas 35 kilometrów z powrotem do Villa Cerro Castillo, skończywszy na zabawnej młodej parze z Santiago: Pauli i Chrisowi, z którymi kolejnego dnia na darmo przewędrowaliśmy kilka kilometrów w poszukiwaniu transportu, który zabrałby nas do kolejnej miejscowości, Puerto Rio Tranquilo. Transportu niestety nie znaleźliśmy i po całym dniu czekania w słońcu na autostop, postanowiliśmy złożyć się na taksówkę. Ale za to dzięki usilnym poszukiwaniom i osobliwym pomysłom Pauli i Chrisa zobaczyliśmy oddalone o kilka kilometrów od Villa Cerro Castillo jaskinie z prehistorycznym malowidłami naskalnymi, a wieczór spędziliśmy wspólnie przy ognisku nad brzegiem jeziora w Rio Tranquilo, gdzie rozbiliśmy się na noc. I kto powiedział, że totalne odludzie to nie najbardziej towarzyskie miejsce świata?

W drodze do malowideł naskalnych...

Mapka naszej trasy...

DZIEŃ 1

DZIEŃ 2

DZIEŃ 3

DZIEŃ 4

W drodze do Rio Tranquilo