Zaraz po opuszczeniu El Cafayate ruszyliśmy śmigiem do Mendozy. W kraju horrendalnie drogich przejazdów autobusowych i nielogicznie sformułowanych stron internetowych, gdzie żaden obcokrajowiec nie może zabukować biletu online, przewoźnikom jakoś udaje się zapełniać wszystkie autobusy na kilka dni wprzód. Jest szczyt sezonu i cała Argentyna zdaje się być w drodze.

W Santiago czekają już na nas Stan i Flo, para Francuzów, którą poznaliśmy w Indonezji. To z nimi wdychaliśmy siarkę nad wulkanami Bromo i Iljen, z nimi w strugach deszczu zjechaliśmy Bali na skuterach i w końcu też z nimi ślizgaliśmy się od burty do burty w trakcie pamiętnego rejsu wzdłuż Sumbawy. Teraz po kilku miesiącach w Australii, Nowej Kaledonii i Nowej Zelandii Flo i Stan dotarli do Santiago.

A my zmęczeni już trochę zakorkowaną Argentyną, korzystamy z okazji, jedziemy im na spotkanie. W Tucuman udaje nam się dostać ostatnie 2 bilety na nocny autobus do Mendozy, a w Mendozie szybko znajdujemy połączenie do Santiago. Jeszcze tylko malownicza przeprawa przez przełęcz Los Libertadores. Położona na wysokości 3500 m przełęcz to na razie jedyne oficjalne przejście graniczne między Argentyną i Chile w tym rejonie Andów. Wijąca się wśród gór droga łączy Santiago i Mendozę, dwa gigantyczne centra tranzytowe. Dlatego ruch jest spory. Do tego stopnia, że na przejściu granicznym spędzimy równe 4 godziny. Argentyna tak zagrała nam na nerwach, że nawet powolność argentyńskich celników bierzemy za narodową przywarę. Po stronie chilijskiej jakoś to wszystko idzie sprawniej, psiaki celne (labradory) jakieś takie przyjazne i jakby celnicy mówią lepszym hiszpańskim Te 4 godziny czekania wynagradzają nam jednak widoki – piękne! Gdzieś tam po lewej zostawiamy Aconcaguę (6962 m npm), najwyższy szczyt obu Ameryk, a nawet południowej hemisfery. Wszystko widziane z autokaru, ale do widoków zza okna przyzwyczailiśmy się już w trakcie podróży po Ameryce Południowej.

W Santiago odnajdujemy Flo i Stana. Super zobaczyć się po takim czasie, wymienić się wrażeniami. W końcu można by rzecz, że Francuziki nas śledzą. Zaczęli podróż 1 września w Indonezji i od tamtej pory jakby jechali naszym tropem Przy okazji krótką wizytę w Santiago wykorzystamy też na spotkanie z Hallą i Felipe poznanymi w San Pedro. Na wszelkie towarzyskie spotkania jak zwykle optymalne okazuje się patio dzielnicy Bellavista.

Podążając swoim własnym tropem, znów odwiedzimy też znajome centrum handlowe Parque Arauco. Żadnych paczek DHL już nie wysyłamy, za dobrze by im było. Tym razem uzupełniamy braki w sprzęcie trekkingowym. Przed nami kilka górskich wędrówek, trzeba w końcu kupić kuchenkę gazową, zestaw garnków, karimaty, termos, itp.

Valparaiso

Zanim zaopatrzeni w nowe sprzęty, ruszymy na podbój Patagonii, odwiedzimy jeszcze Valparaiso. 1,5 godziny drogi dzielące je od Santiago, to idealny dystans na jednodniowy wypad. Myślałam, że będzie nam trochę szkoda po jednym dniu opuszczać tę kolorową mozaikę położonych nad morzem kamienic. Dość chaotyczne, zabudowanie, zatłoczone ulice i głośne tankowce cumujące w porcie po raz kolejny przekonują nas jednak, że miasto to nie nasza broszka. Zostawiamy więc najgęściej zaludnioną Centralną Dolinę Chile i ruszamy do Krainy Jezior. Kierunek: Pucon!

Przełęcz Los Libertadores

Valparaiso